Die clowns gedragen zich als natuurbranden. Hoe meer aandacht we eraan geven in de media hoe meer er opploppen. Geen grapje. Zet in de krant dat het code rood is buiten en allerlei idioten denken dat ze dat zelf ook wel eens kunnen proberen; een natuurbrandje stichten. Niet voor niets dat we dus terughoudend waren in onze communicatie over droogte. Maar hoe ben je terughoudend over gemuteerde kindervrienden als hun grootste podium buiten je bereik ligt? Die kloteclowns vliegen alle social platforms over; ook alle platforms die wij als grote mensen nauwelijks volgen. Deze mediacratische gekte maakt dat mijn stiefdochter van twaalf niet meer kan slapen. Ze kan ze namelijk niet blocken.
Ik heb het eigenlijk Stephen King nooit vergeven dat hij met It van een kindervriend een monster maakte. Clowns en zwarte pieten zijn meesters in het pure contact tussen kinderen, tussen grote en kleine mensen. Ik vind het eigenlijk verwerpelijk dat je dat op deze manier verkracht. Bassie zei: “Altijd blijven lachen, wat er ook gebeurt…”,maar in dit verhaal vind ik het wel wat lastig. Ik realiseer me tegelijkertijd dat dit ook ergens bij horrorsprookjes voor volwassenen hoort. Maar ik kon de video uit zetten. Ik kon ervoor zorgen dat mijn jongere zusje het niet zag. Grote mensen konden met het kijklabel 18+ aangeven dat dit geen kinderfilm was. Die tijd is voorbij. Want dat lukt mijn stiefdochter niet.
En terwijl wij in de media voor volwassenen zwaar discussiëren over de zin en onzin van zwarte piet lopen we weer eens gruwelijk achter de werkelijkheid aan. Want ondertussen op snapchat en whatsapp is de volgende kindervriend op gruwelijke wijze naar het land der fabelen verwezen. Bij opvoeden tegenwoordig hoort ook opvoeden op social. Maar ik weet even soms niet meer waar ik moet beginnen; zowel als ouder áls als professional in de communicatie. Het lijkt als een smeulende heidebrand. Als je denkt dat alles geblust is ploppen ze weer op.
