Slechte interviews. We kennen allemaal het moment waarop we van plaatsvervangende schaamte onze tenen door onze pumps heen willen duwen en onder de bank willen kruipen. Of van diezelfde bank afvallen in een lachstuip van leedvermaak. Toch zijn er ook pareltjes van interviews. En die verdienen ook wel eens applaus. Zoals gisteren bij Nieuwsuur waarbij kinderrechter Susanne Tempel prachtig rustig en overeind bleef in een interview wat begon met drie keer de persoonlijke insteek. Jammer en onnodig; want het onderwerp is heftig genoeg. En er lag een pittig onderzoek op tafel wat concludeerde dat (in mijn woorden) de keten niet goed genoeg werkt.
Hoe is het persoonlijk voor u?
De openingsvraag van het interview; ‘U hebt veel kinderen onder toezicht geplaatst; hoe is dat voor u persoonlijk om te doen?”. SERIEUS? Stel je echt serieus de persoonlijke vraag als eerste? Kijk ik ineens naar RTL Late Night? Tot mijn grote verdriet is emotie tegenwoordig de belangrijkste nieuwswaarde aan het worden. En dus willen we blijkbaar zelfs bij Nieuwsuur vooral van deze jeugdrechter weten of ze ’s nachts nog wel kan slapen. Die persoonlijke vraag komt daarna nog twee keer terug in verschillende vormen.
Het is serieus; dus we zijn serieus
Volgens mij moet elke rechter regelmatig hele zware beslissingen nemen. Dat is hun werk. Daar hebben we ze voor opgeleid, daar betalen we ze voor, daarom is de rechterlijke macht één van de pijlers onder ons democratisch bestel. Deze persoonlijke vragen als opening zijn echt niet nodig. Juist ook omdat mevrouw Tempel de voorbeelden uit haar eigen zittingen paraat heeft en het best wel pittige onderzoek goed weet te nuanceren in context van de wezenlijke problematiek. Ze blijft rustig praten, werkt met goede vergelijkingen (we stoppen een rond staafje in een vierkant gat) en houdt de toon serieus; want het is heel serieus.
Over Nieuwsuur
Gelukkig hield de interviewer op na drie keer dezelfde persoonlijke vraag te hebben gesteld en dook hij goed de inhoud in. Gelukkig maar. Begrijp me niet verkeerd. Nieuwsuur is op dit moment in mijn optiek een van de beste Nederlandse nieuwsprogramma’s. De onderzoeken zijn gedegen, de journalisten nemen hun tijd om echt nog ouderwets eindeloos rapporten door te lezen, mensen te bellen en nog een keer te bellen en onderwerpen komen geregeld terug. En de onderwerpen jeugdzorg en rechterlijke macht staan -terecht- al tijden hoog op de agenda van Nieuwsuur. Ze hebben deze persoonlijke vragen niet nodig, want hun inhoud is sterk genoeg.
De regie
Natuurlijk willen we eigenlijk kinderen niet opsluiten; tegelijkertijd willen we ook niet dat kinderen met zware problemen totaal ontsporen. Het interview gisteren was van heel andere aard geweest als er net een schoolpleinschieter was geweest. Dan was de vraag heel wezenlijk geweest of ze nog wel ’s nachts kon slapen omdat ze iemand niet had opgesloten. En laten we wel zijn. De keuze om een mens, of ze nou groot of klein zijn, op te sluiten is altijd een uiterste. Het lost de problemen niet op; want mevrouw Tempel heel mooi aan het eind afsluit: ik zou willen dat geen enkel kind zou moeten wachten op hulp. Hulde. Dat is regie. Goed gedaan.
